Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

le petit prince.


Για όλους τους ανθρώπους τα αστέρια δεν είναι ίδια. Για εκείνους που ταξιδεύουν τ' αστέρια είναι οδηγοί. Για κάποιους άλλους δεν είναι παρά μικρά φωτάκια. Για άλλους, που είναι σοφοί, είναι προβλήματα. Για τον επιχειρηματία μου ήταν χρυσάφι. Όμως όλα αυτά τ' αστέρια σωπαίνουν. Εσύ θα'χεις αστέρια που δεν έχει κανένας... 
 -Τι θες να πεις; 

- Όταν θα κοιτάζεις τον ουρανό τη νύχτα, αφού εγώ θα μένω σε ένα απ' αυτά, αφού εγώ θα γελάω σ' ένα απ' αυτά, θα είναι λοιπόν για σένα σαν να γελάνε όλα τ΄αστέρια.

Εσύ θα έχεις αστέρια που ξέρουν να γελάνε

Και γέλασε πάλι.

και όταν ανακουφιστεί ο πόνος σου – ο χρόνος μαλακώνει τον πόνο – θα είσαι χαρούμενος που με γνώρισες. Θα είσαι για πάντα ο φίλος μου. Θα θες να γελάς με μένα. Και θα ανοίγεις μερικές φορές το παράθυρο σου, έτσι χωρίς λόγο, γιατί σ’αρέσει... Και οι φίλοι σου θα μείνουν έκπληκτοι όταν θα σε βλέπουν να κοιτάς τον ουρανό και να χαμογελάς! Τότε θα τους λες «ναι, τα αστέρια με κάνουν πάντα να γελώ!» Και θα σκέφτονται ότι είσαι τρελός. Θα είναι ένα πολύ μικρό παιχνίδι που θα έχω παίξει με σένα...

 Θα είναι σαν, στη θέση των αστεριών, να σου χαρίσω άπειρες μικρές καμπανούλες που ξέρουν πώς να γελούν... 
Ξαναγέλασε. Έπειτα σοβαρεύτηκε.
-Απόψε ξέρεις δεν ξανάρχομαι.
-Δεν θα σ' εγκαταλείψω..
-Θα νομίζεις ότι πονώ.. θα μοιάζω λίγο πεθαμένος. Έτσι είναι. Μην έρθεις να με δεις.. δεν αξίζει ο κόπος..
-Δεν θα σ' εγκαταλείψω..
Ήταν ανήσυχος..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου