Μα δεν θα βρεις την απάντηση.
Πες μου εσύ τελικά. Αν εννοούν ό, τι λένε, πώς να βρω εγώ αυτό που εσύ και όλοι υποδεικνύετε ως σωστό? Καθισμένη παθητικά να κινώ τα νήματα στη ζωή μου και έτσι να είμαι σίγουρη, ότι θα μείνω αψεγάδιαστη και χωρίς σκαλίσματα φθοράς μέσα μου, από τις κοινωνικές μου επαφές. Μετά από όλα αυτά, μετά από τόσα πολλά εσύ ακόμα έχεις το θράσος και τη δειλία να μου πεις να συνεχίσω σ’ αυτή την τροχιά. Στην τροχιά του αράγματος και της σίγουρης σκέψης, ότι τίποτα δεν θα με πληγώσει και, ότι τίποτα δεν έχει την ικανότητα να με υποβιβάσει απ’ τη στιγμή που ταμπουρώνομαι στο εγώ μου και κάνω ότι θέλω για να περνάω καλά. Εγώ μόνο. Γιατί για εσένα ποιος νοιάζεται?
Μα πώς μπορείς να μη βλέπεις ότι τελικά αυτό είναι που με φθείρει? Πώς μπορείς να με σπρώχνεις σε έναν τέτοιο γκρεμό? Πώς μπορείς στην τελική, εσύ ο ίδιος να είσαι τόσο δειλός και μίζερος, που να με κάνεις να πιστεύω και να το πιστεύεις και ο ίδιος ότι αυτό είναι κάτι το ιδανικό? Και αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι αυτό που πάντα κάνεις αθέλητα και αθώα να μου υποδείξεις αρχικά ότι ο έρωτας είναι το παν. Όμως, αν μου τον δώσεις και εγώ τον αρνηθώ, ίσως για να σε δοκιμάσω, εσύ θα αλλάξεις γνώμη και θα με σπρώξεις στον γκρεμό. Έτσι απλά.
Και τότε μόνο εγώ θα νοιαστώ γι’ αυτά που εσύ τσάκισες τόσο εύκολα. Εσύ θα τρέξεις μετά την πτώση να δεις, αν φαινομενικά είμαι ακόμα όπως πριν και αφού βεβαιωθείς, θα με αφήσεις να μαζεύω τα κομμάτια μέσα μου. Και έτσι θα κάνεις τη ζωούλα σου φυσικά με κάτι άλλο, που προφανώς και θα γεμίσει με το παραπάνω την λιγοστή απουσία μου απ’ την ζωή σου. Γιατί έτσι έμαθες και αυτό μπορείς να κάνεις. Και αφού έτσι έμαθες θα έρθεις ξανά μετά σαν πιστός φίλος από το πουθενά να μου πεις, πως είναι άδικο να αφήνομαι σε ότι με πληγώνει και ότι πρέπει να παίξω με τους άλλους, γιατί δεν αξίζω αυτό το άδειο «πράγμα »που πάντα ο καθένας προσφέρει και απλώς πρέπει να το γευτώ και να το προσπεράσω. Μα φυσικά…. Γιατί εσύ ποτέ δεν βρέθηκες σε αυτή τη θέση και γι’ αυτό άλλωστε είσαι ο αντικειμενικός μου κριτής.
Πραγματικά. Πώς γίνεται μία φορά στη ζωή σου να μη θέλεις να ρισκάρεις? Πώς μπορείς να βολεύεσαι στην όποια φάση σου και να μη τολμάς ούτε για λίγο να εγκαταλείψεις την σκέψη του διλήμματος της απόλυτης ευτυχίας και του απόλυτου κενού? Και θα απέρριπτες σίγουρα το δίλημμα, μιας και η αντιμετώπιση του κενού δεν διανοείσαι ότι θα είναι στα σχέδια σου. Και τότε θα με ρώταγες, μα δεν κουράστηκες να τρως σκατά? Και θα σου πω ναι κουράστηκα, αλλά πώς να βολευτώ πίσω από καταστάσεις με κλειδωμένα συναισθήματα? Και θα το κάνω γιατί μπορεί κάποια στιγμή να μην αντέχω τον πόνο.
Αυτό που θέλω να σου πω είναι απλό. Ζήσε. Για να ζήσεις πρέπει να ρισκάρεις. Σε κάθε στιγμή, σε κάθε όνειρο, σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε κίνηση ρισκάρεις. Και πρέπει να είσαι σε θέση να αναλάβεις τις ευθύνες της κάθε πράξης σου ακόμα και με τις επιπτώσεις της. Γιατί ακόμη και αν έχω φάει τα μούτρα μου και ακόμη και αν έχω κρυφτεί σε μικρές στιγμές που δεν προσφέρουν τίποτα το ρίσκο, για εκείνο το κάτι που θέλω πολύ, θα το πάρω. Και σου λέω ότι είμαι σίγουρη από τώρα, όλα θα πάνε τόσο σκατά όσο δεν μπορώ να φανταστώ.! Θα το ζήσω όμως και συ κρυφά θα ζηλεύεις, το ξέρω, γιατί μέσα σε μια τόσο μικρή ζωή, ποιος ο λόγος να μην έχω σημάδια χρόνου μέσα μου που θα με κάνουν να θυμάμαι μικρά, μεγάλα, όμορφα και άσχημα συναισθήματα που γεννήθηκαν?
Αλλά εσύ, συγγνώμη ξέχασα.. Φοβάσαι να ρισκάρεις. Αυτό και αν είναι άδικο φιλαράκι! ;)
